Pokuta cz. 1

Pokuta cz. 1 

To rozważanie jest o ''upamiętaniu'', czyli ''pokucie''. Te dwa słowa są zamiennikami, ponieważ w różnych fragmentach w Nowym Testamencie zostały przetłumaczone na język polski z tego samego greckiego słowa. Przeczytajmy uważnie fragment z Dziejów Apostolskich 11,18: „Tak więc i poganom dał Bóg upamiętanie ku żywotowi”. W tym krótkim fragmencie wersetu jest zaskakująco dużo informacji na temat pokuty. Czytamy wyraźnie, że jest to Boży dar [dał Bóg]. Ten dar otrzymali wszyscy ludzie [i poganom], czyli Żydzi, chrześcijanie i poganie. Dary Pana Boga są niezbędne do życia [ku żywotowi]. Czyli pokuta, inaczej – upamiętanie jest nam dane po to, żebyśmy mogli żyć. Dzisiaj niektórzy traktują pokutę jako niekomfortowy dodatek do życia chrześcijańskiego. W społecznościach są ludzie, którzy nie poddali się szczerej pokucie lub nie mają takiej świadomości, że jest ona niezbędna dla ich osobistego i społecznego chrześcijaństwa. Są nawet tacy, np. zwolennicy ''antynomizmu'', którzy świadomie nie uznają pokuty i traktują ją jako niedopuszczalny legalizm. Pokuta jest odwróceniem się od grzechu i powrotem do społeczności z Bogiem. Czytamy o tym w 1. Liście Jana 1,6-10: „Jeśli mówimy, że z Nim społeczność mamy, a chodzimy w ciemności, kłamiemy i nie trzymamy się prawdy. Jeśli zaś chodzimy w światłości, jak On sam jest w światłości, społeczność mamy z sobą, i krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu. Jeśli mówimy, że grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy, i prawdy w nas nie ma. Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości. Jeśli mówimy, że nie zgrzeszyliśmy, kłamcę z Niego robimy i nie ma w nas Słowa Jego”. To są ważne słowa apostoła Jana skierowane do wszystkich, którzy uważają się za wierzących.

Termin "pokuta" od średniowiecza jest opacznie rozumiany. W ''Wulgacie'', czyli przekładzie łacińskim Biblii, był tłumaczony jako "poenitentia", oznaczający raczej ból, smutek i żal, a nie zmianę myślenia. Dlatego też w średniowiecznej Europie pokutę powszechnie rozumiano przede wszystkim jako żal, smutek i cierpienie. Dopiero Marcin Luter przyjął Boże objawienie i na nowo odkrył prawdziwe znaczenie ''ewangelicznej pokuty''. We współczesnych polskich przekładach Biblii stosowany jest już termin "upamiętanie". Zasadniczym celem pokuty jest uwolnienie człowieka od konsekwencji grzechu. Dawid miał długą i bolesną pokutę po swoim upadku. Konsekwencjami jego grzechów były kolejno śmierć dziecka urodzonego przez Batszebę, a potem bunt i śmierć jego syna, Absaloma. Jednak Dawid w wyniku szczerej pokuty wracał zwycięsko do społeczności z Panem Bogiem. W jego życiu dokonało się to, co wyraźnie sformułował apostoł Paweł w 2. Liście do Koryntian 7,1: „Mając tedy te obietnice, umiłowani, oczyśćmy się od wszelkiej zmazy ciała i ducha, dopełniając świątobliwości swojej w bojaźni Bożej”. W "Starym Przymierzu", gdy Izrael czcił Boga w Namiocie Zgromadzenia, a potem w Świątyni w Jerozolimie, praktycznym obrazem pokuty był ''system ofiarniczy''. W okresie ''międzyświątynnym'' pewne zachowania pokutne były nadal praktykowane. Informację o tym możemy znaleźć w Księdze Nehemiasza 9,1: „A dwudziestego czwartego dnia tego miesiąca zgromadzili się synowie izraelscy poszcząc, odziani w wory pokutne oraz z głowami posypanymi ziemią”. Jednak tak rozumiana pokuta nie wynikała z ''zakonu'' i często traktowana była jako nieszczere uczynki. Czytamy o tym w Księdze Zachariasza 7,1-6: „Czwartego roku króla Dariusza, czwartego dnia dziewiątego miesiąca, Kislewa, słowo Pana doszło Zachariasza. Betel-Sar-Eser wysłał Regem-Meleka i innych mężów, aby przejednać Pana i zapytać kapłanów domu Pana Zastępów i proroków: Czy w piątym miesiącu mam obchodzić pokutę z płaczem i postem, jak to czyniłem przez tyle lat? Wtedy doszło mnie nie słowo Pana tej treści: Powiedz całemu ludowi kraju i kapłanom: Jeżeli pościliście i pokutowaliście w piątym i siódmym miesiącu, i to w ciągu siedemdziesięciu lat, to czy pościliście dla mnie? A gdy jecie i gdy pijecie; czy to nie wy jecie i nie wy pijecie?”. Ciekawą rzeczą jest także to, że poganie z czasów Starego Testamentu pokutowali na skutek zwiastowania o Bogu Izraela. Czytamy o tym, np. w Księdze Jonasza. Na konieczność dobrze rozumianej pokuty w naszym życiu powołał się Pan Jezus Chrystus w Ewangelii Łukasza 11,32: „Mężowie z Niniwy staną na sądzie wraz z tym pokoleniem i spowodują jego potępienie, gdyż na skutek zwiastowania Jonasza pokutowali, a oto tutaj więcej niż Jonasz”.

Dalszy ciąg w części 2.

Bogdan Podlecki

Następna część