Pokuta cz. 2

Pokuta cz. 2

Pan Bóg jest niezmienny i od początku postawił jasne warunki wypełnienia przymierzy z ludźmi. Pisze o tym apostoł Paweł w Liście do Galacjan 3,10: „Bo wszyscy, którzy polegają na uczynkach zakonu, są pod przekleństwem; napisano bowiem: Przeklęty każdy, kto nie wytrwa w pełnieniu wszystkiego, co jest napisane w księdze zakonu”. Jednak dzisiaj mamy składać ofiarę żywą, świętą i miłą Bogu. Czytamy o tym w Liście do Rzymian 12,1-2: „Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza. A nie upodabniajcie się do tego świata, ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe”. Duchowa służba niekoniecznie oznacza to, że mamy ją pełnić tylko w duchu. To raczej oznacza, że powinny być widoczne duchowe owoce służby chrześcijańskiej. Duchowa służba jest wynikiem przemiany myślenia, a ta z kolei jest owocem upamiętania w naszym życiu. Pan Bóg wyraźnie mówi o konieczności pokuty z niewiary, która jest duchem przeciwnym Bogu. Pan Jezus Chrystus wyraźnie głosił upamiętanie i pokutę. JEGO wypowiedzi na ten temat znajdujemy w wielu fragmentach Nowego Testamentu. Poniżej tylko trzy z wielu biblijnych fragmentów na potwierdzenie tego faktu.
(Ewangelia Mateusza 11,20): „Wtedy zaczął grozić miastom, w których dokonało się najwięcej Jego cudów, że nie pokutowały”.
(Ewangelia Łukasza 24,46-47): „I rzekł im: Jest napisane, że Chrystus miał cierpieć i trzeciego dnia zmartwychwstać i że, począwszy od Jerozolimy, w IMIĘ JEGO ma być głoszone wszystkim narodom upamiętanie dla odpuszczenia grzechów”.
(Ewangelia Mateusza 4,17): „Odtąd począł Jezus kazać i mówić: Upamiętajcie się, przybliżyło się bowiem Królestwo Niebios”.

Pokuta obejmuje dwa nierozerwalne składniki: ukorzenie się i przemianę. Tak, jak matematyczne twierdzenie w formie implikacji. Dla mniej biegłych w tej dziedzinie – ''jeżeli ..., to ...'', czyli ''wynikanie''. Takie twierdzenie składa się z ''założenia'', czyli warunku koniecznego oraz z ''tezy'', czyli warunku wystarczającego. Ukorzenie się, czyli skrucha jest warunkiem koniecznym. Przemiana, czyli owoc pokuty jest warunkiem wystarczającym. Takie określenie pokuty znajdujemy już w 3. Księdze Mojżeszowej 26,41: „Może wtedy ukorzy się ich nieobrzezane serce i wtedy zapłacą za swoje winy”. W tym fragmencie mamy to wyraźnie. Jeżeli „ukorzy się ich nieobrzezane serce”, czyli w wyniku skruchy upamiętają się, to „wtedy zapłacą za swoje winy”, czyli przemiana ich serc nastąpi po szczerej pokucie i zadośćuczynieniu wyrządzonym krzywdom. Skrucha może być wywołana lękiem przed karą. Jednak prawdziwa skrucha jest wywołana świadomością znieważenia miłości Pana Boga. Przejście pokuty powoduje przemianę całego człowieka. Jednak zawsze zaczyna się od zmiany myślenia. Pokuta powoduje przemianę naszego życia. Rozpoczyna się w sercu, jednak nie pozostaje tam, lecz przenika całe nasze życie. Niektórzy wierzący zatrzymują pokutę na etapie serca, czyli emocji i przez to nie pozwalają na całkowitą przemianę ich życia. Pokuta rozpoczyna się w sercu i dotyka także emocji, jednak jej skutkiem musi być przemiana całego naszego życia.

Zastanówmy się przez chwilę. Jak bardzo zmieniło się przez pokutę życie apostoła Pawła? W krótkim czasie, z prześladowcy chrześcijan stał się apostołem i głosicielem EWANGELII CHRYSTUSOWEJ. Jaką zmianę spowodowała pokuta w stróżu więziennym, który strzegł Pawła i Sylasa? Nawrócił się wraz z całym swoim domem. Czytamy o tym w Dziejach Apostolskich 16,33-34: „Tejże godziny w nocy zabrał ich ze sobą, obmył ich rany, i zaraz został ochrzczony on i wszyscy jego domownicy. I wprowadził ich do swego domu, zastawił stół i weselił się wraz z całym swoim domem, że uwierzył w Boga”. Jak zmieniło się życie Marii Magdaleny? W wyniku szczerej pokuty, ze ''zdemonizowanej'' grzesznicy stała się wiernym świadkiem Jezusa. Oczywiście o ile o tę samą kobietę chodzi w różnych fragmentach biblijnych. Jaką przemianę spowodowała szczera pokuta w naszym życiu? Pytanie retoryczne, na które jednak odpowiedź możesz znać tylko ty.

Dalszy ciąg w części 3.

Bogdan Podlecki

Poprzednia część                                 Następna część