Prawy chrześcijanin cz. 3
Przyjrzyjmy się historii biblijnych przymierzy. Zakon, czyli PRAWO był i jest nierozerwalnym elementem przymierza Boga z JEGO ''koroną stworzenia'', czyli ludzkością. Jedynie Pan Bóg może być autorem przymierza i tylko dzięki JEGO ŁASCE ludzie mogą wypełniać warunki tego przymierza. Bóg od początku pragnął zawarcia z człowiekiem przymierza błogosławieństwa duchowego. Błogosławieństwo w przypadku pierwszych ludzi było czymś w rodzaju osobistego przymierza. Czytamy o tym w 1. Księdze Mojżeszowej 1,28: „I błogosławił im Bóg, i rzekł do nich Bóg: Rozradzajcie się i rozmnażajcie się, i napełniajcie ziemię, i czyńcie ją sobie poddaną”. To przymierze jednak zostało obwarowane BOŻYM PRAWEM. Informację o tym znajdujemy w 1. Księdze Mojżeszowej 2,16-17: „I dał Pan Bóg człowiekowi taki rozkaz: Z każdego drzewa tego ogrodu możesz jeść, ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy tylko zjesz z niego, na pewno umrzesz”. Następnym było przymierze błogosławieństwa z Noem i jego potomstwem, także obwarowane BOŻYM PRAWEM. Znajdujemy je w 1. Księdze Mojżeszowej 9,1-17: „I pobłogosławił Bóg Noego i synów jego, i powiedział do nich: Rozradzajcie się i rozmnażajcie, i napełniajcie ziemię. (…) Lecz nie będziecie jedli mięsa z duszą jego, to jest z krwią jego. Będę też żądał krwi waszej, to jest dusz waszych. Będę jej żądał od każdego zwierzęcia. A od człowieka będę żądał duszy człowieka, za życie brata jego. Kto przelewa krew człowieka, tego krew przez człowieka będzie przelana, bo na obraz Boży uczynił człowieka. (…) Oto Ja, Ja ustanawiam przymierze moje z wami i z potomstwem waszym po was (…) łuk mój kładę na obłoku, aby był znakiem przymierza między mną a ziemią. (…) I rzekł Bóg do Noego: To jest znak przymierza, które ustanowiłem między mną a wszelkim ciałem, które jest na ziemi”. Jednak dopiero Boża obietnica dana Abrahamowi i jego potomstwu stała się fundamentem przymierza z Izraelem, którego nieodłącznym elementem była wiara poparta posłuszeństwem. Najistotniejszym wkładem ze strony Abrahama była jego wiara w Bożą obietnicę. Czytamy o tym w 1. Księdze Mojżeszowej 15,6: „Wtedy uwierzył Panu, a On poczytał mu to ku usprawiedliwieniu”. Informację o tym mamy także w Liście Jakuba 2,23: „I wypełniło się Pismo, które mówi: I uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało ku usprawiedliwieniu, i nazwany został przyjacielem Boga”. Można powiedzieć, że tak jak Abraham był człowiekiem zbawionym przez wiarę, tak w ''Nowym Przymierzu'' zbawienie jest przez wiarę w Pana Jezusa, a właściwie przez uwierzenie Chrystusowi. Wyraźnie pisze o tym Paweł w Liście do Galacjan 3,14: „aby błogosławieństwo Abrahamowe przeszło na pogan w Jezusie Chrystusie, my zaś, abyśmy obiecanego Ducha otrzymali przez wiarę”.
Obietnica dana Abrahamowi dotyczyła błogosławieństwa w sześciu aspektach przyszłego życia. Czytamy o tym w 1. Księdze Mojżeszowej 12,2-3: „A [1] uczynię z ciebie naród wielki i [2] będę ci błogosławił, i [3] uczynię sławnym imię twoje, tak że [4] staniesz się błogosławieństwem. I [5] będę błogosławił błogosławiącym tobie, a przeklinających cię przeklinać będę; i [6] będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi”. Jednak istotą tych błogosławieństw jest usprawiedliwienie z wynikające z wiary. Potwierdza to apostoł Paweł w Liście do Galacjan 3,8-9: „A Pismo, które przewidziało, że Bóg z wiary usprawiedliwia pogan, uprzednio zapowiedziało Abrahamowi: W tobie będą błogosławione wszystkie narody. Tak więc ci, którzy są ludźmi wiary, dostępują błogosławieństwa z wierzącym Abrahamem”. Przymierze z Abrahamem rozszerzało Boże błogosławieństwa jeszcze o trzy elementy. Po pierwsze, o obietnicę bezpośredniego męskiego potomka, czyli o zapewnienie duchowego dziedzictwa. Czytamy o tym w 1. Księdze Mojżeszowej 15,4: „Nie ten będzie dziedzicem twoim, lecz ten, który będzie pochodził z wnętrzności twoich, będzie dziedzicem twoim”. Po drugie, o obietnicę ziemi dla zrodzonego z niego narodu. Znajdujemy ją w 1. Księdze Mojżeszowej 15,18: „Potomstwu twemu daję tę ziemię, od rzeki egipskiej aż do wielkiej rzeki Eufrat”. I po trzecie, o objawienie dotyczące przyszłości narodu wybranego w 1. Księdze Mojżeszowej 15,13-16: „Wiedz dobrze, że potomstwo twoje przebywać będzie jako przychodnie w ziemi, która do nich należeć nie będzie i będą tam niewolnikami, i będą ich ciemiężyć przez czterysta lat. Lecz Ja także sądzić będę naród, któremu jako niewolnicy służyć będą; a potem wyjdą z wielkim dobytkiem. (…) Lecz dopiero czwarte pokolenie wróci tutaj, gdyż przed tym czasem nie dopełni się wina Amorytów”.
Spotykamy się z różnymi interpretacjami na temat wypełnienia się wszystkich elementów przymierzy. Mówi się, np. o częściowym wypełnieniu uwarunkowanym posłuszeństwem Izraela w czasach Dawida i Salomona. Jednak bez względu na różnice w interpretacjach teologicznych, wypełnienie wszystkich obietnic przymierzy nastąpi lub już nastąpiło w Chrystusie. Czytamy o tym w Liście do Galacjan 3,16-22: „Otóż, obietnice dane były Abrahamowi i potomkowi jego. Pismo nie mówi: I potomkom - jako o wielu, lecz jako o jednym: I potomkowi twemu, a tym jest Chrystus. Powiadam więc to: Testamentu uprzednio przez Boga uprawomocnionego nie unieważnia zakon, który został nadany czterysta trzydzieści lat później, tak żeby obietnica była unicestwiona. Jeśli bowiem dziedzictwo wywodzi się z zakonu, to już nie z obietnicy. Bóg zaś obdarzył nim łaskawie Abrahama przez obietnicę. Czymże więc jest zakon? Został on dodany z powodu przestępstw, aż do przyjścia potomka, którego dotyczy obietnica; a został on dany przez aniołów do rąk pośrednika. Pośrednika zaś nie ma tam, gdzie chodzi o jednego, a Bóg jest jeden. (…) Lecz Pismo głosi, że wszystko poddane jest grzechowi, aby to, co było obiecane, dane było na podstawie wiary w Jezusa Chrystusa tym, którzy wierzą”. Ten fragment zwraca też uwagę na to, że w przymierzu, którego integralnym elementem jest PRAWO, istotną rolę w przekazywaniu Bożej obietnicy pełnili pośrednicy spośród ludzi, np. Abraham, czy Mojżesz. W ''Nowym Przymierzu'' tylko za pośrednictwem Pana Jezusa Chrystusa otrzymaliśmy bezpośredni dostęp do BOŻEJ ŁASKI. Czytamy o tym w Ewangelii Marka 15,38: „Wtedy zasłona świątyni rozdarła się na dwoje, od góry aż do dołu”. Potwierdzenie tego faktu mamy także w 2. Liście do Koryntian 3,14: „Albowiem aż do dnia dzisiejszego przy czytaniu starego przymierza ta sama zasłona pozostaje nie odsłonięta, gdyż w Chrystusie zostaje ona usunięta”.
Dalszy ciąg w części 4.
Bogdan Podlecki
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz