Dojrzałość w
wytrwałości cz. 1
Dojrzały chrześcijanin powinien być wytrwały i cierpliwy bez względu na okoliczności. Zdecydowaną zachętę do takiej postawy znajdujemy w Liście Jakuba 5,7-11: „Przeto bądźcie cierpliwi, bracia, aż do przyjścia Pana. Oto rolnik cierpliwie oczekuje cennego owocu ziemi, aż spadnie wczesny i późniejszy deszcz. Bądźcie i wy cierpliwi, umocnijcie serca swoje, bo przyjście Pana jest bliskie. Nie narzekajcie, bracia, jedni na drugich, abyście nie byli sądzeni; oto sędzia już u drzwi stoi. Bracia, za przykład cierpienia i cierpliwości bierzcie proroków, którzy przemawiali w imieniu Pańskim. Oto za błogosławionych uważamy tych, którzy wytrwali. Słyszeliście o wytrwałości Joba i oglądaliście zakończenie, które zgotował Pan, bo wielce litościwy i miłosierny jest Pan”. Ciekawą rzeczą jest to, że w Liście Jakuba często używane jest greckie słowo, przetłumaczone jako "wytrwałość" lub czasem "cierpliwość". W "Słowniku Języka Polskiego", te słowa mają swoje odrębne określenia. Wytrwałość, to konsekwentne dążenie do zamierzonego celu. Natomiast cierpliwość, to znoszenie ze spokojem przeciwności lub przykrości, umiejętność wytrwałego czekania. Można powiedzieć, że to pierwsze określenie ma znaczenie bardziej dynamiczne, a to drugie jest bardziej statyczne. Są to jednak cechy pokrewne. Greckie słowo "hypomonen", oznaczające "wytrwałość", tłumaczy się w zależności od kontekstu, także jako "cierpliwość" w obliczu trudnych sytuacji, występujących wbrew własnej woli, np. cierpliwość w sytuacji smutku lub bólu. Ciekawostką może być to, że tym samym słowem określano też roślinę rosnącą i rozwijającą się w niesprzyjających warunkach.
W kluczowym dla tego rozważania fragmencie, mąż Boży Starego Testamentu, Job został przedstawiony jako wzór cierpliwości i wytrwałości. Czytając uważnie jego historię, można zauważyć, że przez pewien czas swoich trudnych doświadczeń trwał w buncie wobec Bożej sprawiedliwości. Próbował szukać uzasadnienia swojej sytuacji, podkreślając własną sprawiedliwość. Jednak jego dojrzałość przejawiała się w tym, że rozwiązań swoich problemów szukał przede wszystkim przed Panem Bogiem. Można powiedzieć, że szukał Boga, starając się przy tym znaleźć pocieszenie i radę wśród ludzi. Wytrwałość dojrzałego chrześcijanina przejawia się także w mówieniu innym ludziom pełnej prawdy o Panu Bogu. Czytamy o tym w Księdze Joba 42,7-8: „A gdy Pan wypowiedział do Joba te słowa, odezwał się Pan do Elifaza z Temanu: Mój gniew zapłonął przeciwko tobie i przeciwko dwom twoim przyjaciołom, ponieważ nie mówiliście o mnie prawdy, jak mój sługa Job. Dlatego teraz weźcie sobie siedem byków i siedem baranów, idźcie do mojego sługi Joba i złóżcie je na ofiarę całopalną za siebie; a Job, mój sługa, będzie się modlił za was, gdyż tylko jego modlitwy wysłucham, by nie uczynić wam czegoś złego, gdyż nie mówiliście o mnie prawdy, jak mój sługa Job”. Trzej przyjaciele Joba – Elifaz, Bildad i Sofar, można by dzisiaj powiedzieć – wierzący, którzy usługiwali człowiekowi w doświadczeniach, mówili przecież bardzo cierpliwie, że Pan Bóg jest sprawiedliwy, potężny, miłosierny. Czy to nie była prawda o Bogu? Tak, ale to była ogólna prawda, która nie wynikała z ich osobistego doświadczenia i poznania Pana Boga. Prawda, o której mówił Job wynikała z jego osobistych, trudnych doświadczeń. Także czwarty obserwator doświadczeń Joba, młody, mniej cierpliwy człowiek – Elihu był na niego zagniewany, bo dostrzegł, że Job broni swojej własnej sprawiedliwości. Jednak Elifaz, Bildad i Sofar potępili Joba nie znajdując odpowiedzi na jego problemy. Natomiast Elihu zarzucił Jobowi, że uważa się za sprawiedliwego, ale nie potępił go. Dawał mu szczere odpowiedzi, wynikające z własnych przeżyć z Bogiem. Ciekawym faktem jest to, że Bóg kazał się wstawiać Jobowi w modlitwie tylko za tymi trzema przyjaciółmi. Pan Bóg Pan dostrzegł szczerość Elihu na równi ze szczerością Joba. Pomimo, że Elihu nie mówił słodkich słów do Joba, to wytrwale mówił prawdę o Bogu.
Dalszy ciąg w części 2.
Bogdan Podlecki
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz