Uświęcenie
życia cz. 5
Współdziałanie z Bogiem w przemianie
naszego charakteru prowadzi do życia uświęconego Bożym
zwycięstwem w nas. Biblia mówi o tym bardzo wyraźnie w poniższych
fragmentach.
(1. List do Koryntian 6,19-20): „Albo czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was i którego macie od Boga, i że nie należycie też do siebie samych? Drogoście bowiem kupieni. Wysławiajcie tedy Boga w ciele waszym”.
(2. List do Koryntian 5,14-15): „Bo miłość Chrystusowa ogarnia nas, którzy doszliśmy do tego przekonania, że jeden za wszystkich umarł; a zatem wszyscy umarli; a umarł za wszystkich, aby ci, którzy żyją, już nie dla siebie samych żyli, lecz dla tego, który za nich umarł i został wzbudzony”.
Zostaliśmy odkupieni do pełnego uświęcenia naszego życia. Od tego momentu duch ludzki, dusza i ciało nie należą do nas samych, lecz do Chrystusa. Odkupione ciało jest świątynią Ducha Świętego. Taka logika faktów nakłada na nas obowiązek unikania zanieczyszczenia i wychwalania Boga w JEGO ŚWIĄTYNI. Biblia nie mówi, że jeśli wystarczająco dobrze oczyścimy swoje życie, to Duch Święty w nas zamieszka. ON po prostu w nas zamieszkał. Tak, jak Pan Bóg zamieszkał wśród Izraela. Jednak do pewnego momentu był czas dla Izraela na pełne oczyszczenie i uświęcenie. Po tym czasie widoczna Boża obecność opuściła go. Uświęcenie daje nam Boża obecność w naszym życiu, kiedy zaufamy Chrystusowi. Stajemy wtedy w pozycji uświęcenia w Chrystusie. Czytamy o tym w 1. Liście do Koryntian 1,30-31: „Ale wy dzięki niemu jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i poświęceniem, i odkupieniem, aby, jak napisano: Kto się chlubi, w Panu się chlubił”.
(1. List do Koryntian 6,19-20): „Albo czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was i którego macie od Boga, i że nie należycie też do siebie samych? Drogoście bowiem kupieni. Wysławiajcie tedy Boga w ciele waszym”.
(2. List do Koryntian 5,14-15): „Bo miłość Chrystusowa ogarnia nas, którzy doszliśmy do tego przekonania, że jeden za wszystkich umarł; a zatem wszyscy umarli; a umarł za wszystkich, aby ci, którzy żyją, już nie dla siebie samych żyli, lecz dla tego, który za nich umarł i został wzbudzony”.
Zostaliśmy odkupieni do pełnego uświęcenia naszego życia. Od tego momentu duch ludzki, dusza i ciało nie należą do nas samych, lecz do Chrystusa. Odkupione ciało jest świątynią Ducha Świętego. Taka logika faktów nakłada na nas obowiązek unikania zanieczyszczenia i wychwalania Boga w JEGO ŚWIĄTYNI. Biblia nie mówi, że jeśli wystarczająco dobrze oczyścimy swoje życie, to Duch Święty w nas zamieszka. ON po prostu w nas zamieszkał. Tak, jak Pan Bóg zamieszkał wśród Izraela. Jednak do pewnego momentu był czas dla Izraela na pełne oczyszczenie i uświęcenie. Po tym czasie widoczna Boża obecność opuściła go. Uświęcenie daje nam Boża obecność w naszym życiu, kiedy zaufamy Chrystusowi. Stajemy wtedy w pozycji uświęcenia w Chrystusie. Czytamy o tym w 1. Liście do Koryntian 1,30-31: „Ale wy dzięki niemu jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i poświęceniem, i odkupieniem, aby, jak napisano: Kto się chlubi, w Panu się chlubił”.
Uświęcenie życia daje nam w
Chrystusie bezpośredni dostęp do Pana Boga, który Biblia określa
mianem ''kapłaństwa świętego''. Pan Bóg daje wszelki potencjał
i możliwości do wejścia w ''stan pełnej świętości''. Apostoł
Paweł pisze w Liście do Filipian 2,13: „Albowiem Bóg to
według upodobania sprawia w was i chcenie i wykonanie”. Jednak
poddanie życia uświęceniu wymaga od nas czynnej wiary, także w
zakresie strzeżenia świętości życia duszy i ciała, jako
świątyni Ducha Świętego i współpracy z Panem Bogiem w
przemianie charakteru na Chrystusowy. Głoszenie poselstwa o BOŻEJ
ŁASCE w równowadze z przestrzeganiem BOŻEGO PRAWA musi być
potwierdzone prawdziwym świadectwem naszego uświęconego życia.
Czy mamy świadomość tego, że Pan Bóg umieścił i uświęcił
nas w Chrystusie? Jeżeli ten fakt jeszcze nie przebił się przez
naszą świadomość i nie mamy tego objawienia, to główną
przyczyną tego stanu jest nasza ''cielesność''. Apostoł Paweł
mając bezpośrednie objawienie Pana Jezusa Chrystusa też w końcu
zawołał w Liście do Rzymian 7,24: „Nędzny ja człowiek! Któż
mnie wybawi z tego ciała śmierci?”. Faktem jest, że
Biblia wzywa nas do oczyszczenia i uświęcenia życia. Nasza
chwiejna, czy wręcz rozdwojona postawa nie podoba się Bogu.
Wyraźnie pisze o tym apostoł Chrystusa w Liście Jakuba.
(1,7-8): „Przeto niechaj nie mniema taki człowiek, że coś od Pana otrzyma, człowiek o rozdwojonej duszy, chwiejny w całym swoim postępowaniu”.
(4,8): „Zbliżcie się do Boga, a zbliży się do was. Obmyjcie ręce, grzesznicy, i oczyśćcie serca, ludzie o rozdwojonej duszy”.
Kolejnym etapem jest stopniowe poddanie się uświęceniu w poszczególnych dziedzinach naszego życia, czyli przemianie charakteru na Chrystusowy, dzięki BOŻEJ ŁASCE. Oddzielenie i stopniowe uświęcanie jest biblijnym nakazem, ale jednocześnie Bożą obietnicą zawartą w 2. Liście do Koryntian 6,14-7,1: „Nie chodźcie w obcym jarzmie z niewiernymi; bo co ma wspólnego sprawiedliwość z nieprawością albo jakaż społeczność między światłością a ciemnością? Albo jaka zgoda między Chrystusem a Belialem, albo co za dział ma wierzący z niewierzącym? Jakiż układ między świątynią Bożą a bałwanami? Myśmy bowiem świątynią Boga żywego, jak powiedział Bóg: Zamieszkam w nich i będę się przechadzał pośród nich, i będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim. Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, i nieczystego się nie dotykajcie; A ja przyjmę was i będę wam Ojcem, a wy będziecie mi synami i córkami, mówi Pan Wszechmogący; mając tedy te obietnice, umiłowani, oczyśćmy się od wszelkiej zmazy ciała i ducha, dopełniając świątobliwości swojej w bojaźni Bożej”. Ważnym celem uświęcenia jest gotowość do wypełnienia woli Bożej, a przez to do wypełniania Bożego powołania w naszym życiu. Pisze o tym Paweł w 2. Liście do Tymoteusza 2,21: „Jeśli tedy kto siebie czystym zachowa od tych rzeczy pospolitych, będzie naczyniem do celów zaszczytnych, poświęconym i przydatnym dla Pana, nadającym się do wszelkiego dzieła dobrego”. Uświęcenie wymaga kształtowania charakteru, także przez doświadczenia i Boże karcenie. Czytamy o tym w Liście do Hebrajczyków 12,10: „Tamci bowiem karcili nas według swego uznania na krótki czas, Ten zaś czyni to dla naszego dobra, abyśmy mogli uczestniczyć w Jego świętości”. Doświadczenia były, są i będą nieodłącznym elementem naszego osobistego i społecznego chrześcijaństwa. Wyraźnie widać to w Księdze Objawienia 14,12: „Tu się okaże wytrwanie świętych, którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa”.
(1,7-8): „Przeto niechaj nie mniema taki człowiek, że coś od Pana otrzyma, człowiek o rozdwojonej duszy, chwiejny w całym swoim postępowaniu”.
(4,8): „Zbliżcie się do Boga, a zbliży się do was. Obmyjcie ręce, grzesznicy, i oczyśćcie serca, ludzie o rozdwojonej duszy”.
Kolejnym etapem jest stopniowe poddanie się uświęceniu w poszczególnych dziedzinach naszego życia, czyli przemianie charakteru na Chrystusowy, dzięki BOŻEJ ŁASCE. Oddzielenie i stopniowe uświęcanie jest biblijnym nakazem, ale jednocześnie Bożą obietnicą zawartą w 2. Liście do Koryntian 6,14-7,1: „Nie chodźcie w obcym jarzmie z niewiernymi; bo co ma wspólnego sprawiedliwość z nieprawością albo jakaż społeczność między światłością a ciemnością? Albo jaka zgoda między Chrystusem a Belialem, albo co za dział ma wierzący z niewierzącym? Jakiż układ między świątynią Bożą a bałwanami? Myśmy bowiem świątynią Boga żywego, jak powiedział Bóg: Zamieszkam w nich i będę się przechadzał pośród nich, i będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim. Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, i nieczystego się nie dotykajcie; A ja przyjmę was i będę wam Ojcem, a wy będziecie mi synami i córkami, mówi Pan Wszechmogący; mając tedy te obietnice, umiłowani, oczyśćmy się od wszelkiej zmazy ciała i ducha, dopełniając świątobliwości swojej w bojaźni Bożej”. Ważnym celem uświęcenia jest gotowość do wypełnienia woli Bożej, a przez to do wypełniania Bożego powołania w naszym życiu. Pisze o tym Paweł w 2. Liście do Tymoteusza 2,21: „Jeśli tedy kto siebie czystym zachowa od tych rzeczy pospolitych, będzie naczyniem do celów zaszczytnych, poświęconym i przydatnym dla Pana, nadającym się do wszelkiego dzieła dobrego”. Uświęcenie wymaga kształtowania charakteru, także przez doświadczenia i Boże karcenie. Czytamy o tym w Liście do Hebrajczyków 12,10: „Tamci bowiem karcili nas według swego uznania na krótki czas, Ten zaś czyni to dla naszego dobra, abyśmy mogli uczestniczyć w Jego świętości”. Doświadczenia były, są i będą nieodłącznym elementem naszego osobistego i społecznego chrześcijaństwa. Wyraźnie widać to w Księdze Objawienia 14,12: „Tu się okaże wytrwanie świętych, którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa”.
Dalszy ciąg w części 6.
Bogdan Podlecki
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz